Ombarmhartige schijnwerpers: De opkomst van de Britse mediamonarchie

De relatie tussen het Britse koningshuis en de media is de laatste jaren op zijn zachtst gezegd een moeizame. De overdaad aan publicitaire aandacht lijkt demonarchie geen goed te doen. Maar was het vroeger anders en beter? Ook in hetverleden hebben de Windsors de publiciteit niet altijd en zeker niet principieelgeschuwd. Integendeel, al in een vroeg stadium hebben zij, bewust en op groteschaal, van de beschikbare media gebruikgemaakt om het Britse koningschap tepopulariseren. Daarin waren zij hun collega's op het vasteland verre vooruit. Indie zin kan de Britse monarchie zeker worden beschouwd als de meest modernevan alle Europese monarchieën. Misschien is het daarom ook wel logisch dat zijals eerste tegen de grenzen van haar eigen moderniteit aanloopt.Dit artikel is een bewerkte versie van een hoofdstuk uit het boek Het theatervan de staat. De wortels van de hedendaagse monarchie, dat in november1998 verschijnt.---Merciless limelight. The rise of the British media monarchy.Over the past few years, the relationship between the British royal family and the media has been difficult, to say the least. Superabundant publicity does not appear to have done the monarchy any good. But was it any different or any better in the past? The Windsors did not always shun publicity, certainly not on principle. On the contrary, right from the beginning they consciously made widespread use of available media to popularise the British monarchy. In that respect they were far ahead of their colleagues on the Continet; the British monarchy can certainly be regarded as the most modern of al European monarchies. Which, perhaps, also makes it logical that they would be the first to encounter the limits of their own modernity.Van Osta's article is a revised version of a chapter from the book, The Theatre of the nation. The roots of the present-day monarchy, that was published in 1998.

• View at Publisher